H AΕΚ μέσα σε διάστημα ενός χρόνου κέρδισε για τρίτη φορά τον Ολυμπιακό τις δυο ως γηπεδούχος και την τρίτη στον τελικό του Κυπέλλου. Αυτή η τρίτη -στη σειρά- νίκη, πιθανότατα ήταν και αυτή που ήρθε πιο εύκολα από τις προηγούμενες δυο.
Ακόμα και απ’ αυτή του τελικού του Κυπέλλου, που η ΑΕΚ προηγήθηκε με 2-0, αλλά αν δεν ήταν ο Ανέστης να την κρατήσει με δυο μεγάλες αποκρούσεις στο τέλος του πρώτου και στην αρχή του δευτέρου ημίχρονου, τα πράγματα μπορεί να είχαν κυλήσει διαφορετικά.
Αυτή τη φορά η ΑΕΚ δεν απειλήθηκε. Δεν έκανε καθαρή ευκαιρία στο ντέρμπι ο Ολυμπιακός, ακόμα και στο διάστημα του πρώτου ημιχρόνου που η κινητικότητα του Φορτούνη είχε δημιουργήσει ζητήματα στην αμυντική λειτουργία της Ένωσης.
Κατά τα άλλα όμως δεν απειλήθηκε σε κανένα σημείο. Όσο για τη νίκη, η ΑΕΚ την πήρε με το γκολ ενός παίκτη που η παρουσία του στην βασική ενδεκάδα του ντέρμπι έμοιαζε κόντρα στην ποδοσφαιρική λογική. Τόσο πριν ξεκινήσει το ματς, όσο και με την εικόνα που έδειχνε η ΑΕΚ και συνολικά το παιχνίδι μέχρι να έρθει το γκολ.
Ο Αϊντάρεβιτς ήταν μια επιλογή από τον Χιμένεθ, που είχε φουλ ρίσκο. Πρώτον διότι άφηνε στον πάγκο τον Γιόχανσον και υποχρέωνε τον Σιμόες να τρέχει μόνος του σαν παλαβός στη μεσαία γραμμή για να κλείνει τα κενά.
Δεύτερον διότι ο Σουηδός είναι ένας παίκτης αργός, σ’ ένα σχήμα που ο Χιμένεθ ήθελε να δώσει ταχύτητα. Και η αλήθεια είναι πως μέχρι να σκοράρει η ΑΕΚ, ο Αϊντάρεβιτς φαινόταν ως παραφωνία στο τρόπο που η ομάδα προσπαθούσε να κάνει παιχνίδι. Όμως ο Σουηδός ήταν αυτός που με το γκολ που πέτυχε, έδωσε και έκρινε τη νίκη. Με λίγα λόγια έγινε περίπου ένας νέος "Βάργκας", αλλά από την Σουηδία.
Όπως θυμάστε, ο… γνήσιος Βάργκας, είχε δώσει με το γκολ του τη νίκη στην ΑΕΚ στο αντίστοιχο ντέρμπι με τον Ολυμπιακό. Χωρίς μέχρι το σημείο που σκόραρε, να είχε δείξει και εντυπωσιακά πράγματα μέσα στο γήπεδο. Όπως και στα ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό και τον ΠΑΟΚ, που πάλι με τα γκολ του είχε δώσει νίκες, δεν ήταν και από τους καλύτερους παίκτες του γηπέδου. Το ακριβώς αντίθετο.
Βεβαίως για να είμαστε δίκαιοι, ο Αϊντάρεβιτς μετά το γκολ που πέτυχε και με την ψυχολογία στο Θεό, δεν ήταν πλέον παραφωνία. Βοήθησε πολύ στην κυκλοφορία της μπάλας και στην ανάπτυξη του παιχνιδιού. Και τηρουμένων των αγωνιστικών του χαρακτηριστικών αλλά και της (έλλειψης) ταχύτητάς του, βοήθησε αρκετά και στο αμυντικό κομμάτι.
Tον τίτλο του MVP ο Αϊντάρεβιτς τον πήρε περισσότερο διότι έγινε Βάργκας στη θέση του Βάργκας και λιγότερο για το συνολικό παιχνίδι που έκανε. Διότι υπήρχαν ποδοσφαιριστές της ΑΕΚ που ήταν πολύ πιο καθοριστικοί στη συνολική εικόνα της ομάδας, αλλά και στον τρόπο που έφτασε στους τρεις βαθμούς, χωρίς ουσιαστικά να απειληθεί. Με πρώτο τον Αραούχο.
Δεν έβαλε γκολ ο Αργεντινός και μάλιστα έχασε και ένα ασύλληπτο τετ α τετ. Αλλά κάνει παιχνίδι "καμικάζι" από το πρώτο μέχρι και το τελευταίο λεπτό. Δεν άφησε σε χλωρό κλαρί την άμυνα του Ολυμπιακού ούτε στο πρέσινγκ, ούτε στις κινήσεις του χωρίς την μπάλα. Και η φάση στο δεύτερο ημίχρονο που κατεβάζει την μπάλα με το στήθος, εκτελεί και το βγάζει ο Λεάλι, είναι κίνηση τεράστιου φορ.
