Από το 1456 που ήρθε το Άγιο Λείψανο στην Κέρκυρα μέχρι και σήμερα αποτελεί τον πολυτιμότερο και αδαπάνητο θησαυρό όλων των Κερκυραίων. Είναι τα πάντα για τους Κερκυραίους. Ο Άγιος είναι αυτός που καθημερινά, πάνω στην λάρνακα του, ακούει ευχαριστίες, θλίψεις, προβλήματα, αιτήσεις, ικεσίες. Συλλέγει χαμόγελα και τα κάνει προσευχές στον θρόνο του Θεού. Συλλέγει δάκρυα και με αυτά καθαρίζει ψυχές πονεμένων. Για όλους έχει να πει κάτι στον Θεό. Ολημερίς και ολονυχτίς εργάζεται στο αμπελώνα του κυρίου, μεταφέρει όλα τα αιτήματα των ανθρώπων που με πίστη προσήλθαν σ’ αυτόν, απόδειξη τα λόγια ενός απλού, αλλά σοφού πιστού ανθρώπου, « Τ’ Άγιο Κορμί, περπατάει και την νύχτα, αλήθεια στο λέω, περπατάει, για δες τα πασούμια του, είναι λιωμένα στον πάτο».
Κάθε χρόνο, την Κυριακή των Βαΐων, μετά το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας, σε ένδειξη ανάμνησης και τιμής στον Άγιο Σπυρίδωνα, τελείται μεγάλη λιτανεία σε όλη την παλαιά πόλη της Κέρκυρας και διαβάζεται ευχή δεητική στο σημείο όπου βρίσκονταν τα παλαιά τείχη της πόλης και ο μη σωζόμενος σήμερα ναός του Αγίου Αθανασίου.
Σύμφωνα με τη θρησκευτική παράδοση, το 1630 με θαυματουργική επέμβαση του Αγίου Σπυρίδωνος σώθηκε η Κέρκυρα από πανώλη, από τη φοβερή θανατηφόρα λοιμική νόσο. Η αρρώστια, όπως αναφέρουν ιστορικές πηγές, ξεκίνησε στην Κέρκυρα τον Οκτώβριο του 1629. Μεταδόθηκε από ένα πλοίο που έφτασε στην Κέρκυρα από την Ιταλία.
Τα Χριστούγεννα του 1629 εντοπίστηκαν τέσσερα κρούσματα στην Κέρκυρα και όσο ο καιρός περνούσε τόσο αυτά πολλαπλασιάζονταν. Παρά τα αυστηρά μέτρα που έλαβαν οι υγειονομικές αρχές, το κακό δεν υποχωρούσε. Οι άνθρωποι κατέφυγαν στις πρεσβείες του Αγίου Σπυρίδωνος.
Την μεγαλύτερη και ύστατη ελπίδα. Πράγματι, όπως γράφεται, ο Άγιος δεν έμεινε ασυγκίνητος από τις παρακλήσεις και τις προσευχές των ανθρώπων. Λίγο καιρό πριν τις ημέρες του Πάσχα πολλοί ασθενείς τον έβλεπαν στον ύπνο τους να τους ευλογεί και να τους χαρίζει την υγεία.
Επίσης, οι νυκτερινοί σκοποί του Παλαιού Φρουρίου έβλεπαν τη νύχτα ένα φως υπερκόσμιο να αιωρείται, πάνω από το ναό του Αγίου. Σιγά, σιγά, μέρα με τη μέρα, τα κρούσματα ελαττώθηκαν μέχρι που έπαυσαν οριστικά την ημέρα των Βαΐων του 1630.
Οι Κερκυραίοι απέδωσαν τη διάσωσή τους σε θαύμα του Αγίου και καθιέρωσαν από τότε την ημέρα αυτή λιτάνευση του ιερού λειψάνου. Η λιτανεία της ημέρας αυτής έχει τη μεγαλύτερη διάρκεια από όλες τις άλλες και η πορεία της καλύπτει την περίμετρο της μεταβυζαντινής πόλης της Κέρκυρας.
Ο Άγιος Σπυρίδωνας γιορτάζεται στην Κέρκυρα τέσσερις φορές τον χρόνο σε ανάμνηση των θαυμάτων για τους κατοίκους του νησιού. Την Κυριακή των Βαΐων σε ανάμνηση του 1630 όπου έσωσε το νησί από τη χολέρα.
Το Μεγάλο Σάββατο, που γίνεται η λιτανεία σε ανάμνηση της σωτηρίας του νησιού από τον λοιμό το 1550. Την πρώτη Κυριακή του Νοεμβρίου σε ανάμνηση της σωτηρίας του νησιού από μία θανατηφόρα χολέρα το 1673 και στις 11 Αυγούστου σε ανάμνηση της λύσης της πολιορκίας του νησιού από τους Τούρκους.
Τα λόγια του Παύλου Παλαιολόγου στο βιβλίο ταξιδιωτικών εντυπώσεων με τίτλο «Αγάπη μου Κέρκυρα» απεικονίζουν πολύ εκφραστικά τη σχέση του Αγίου με τη Μουσική και την Κέρκυρα:
‘’Κέρκυρα θα πει Άγιος Σπυρίδων και Μουσική. Αφαιρέστε της αυτά τα δύο, το θρησκευτικό και μουσικό στοιχείο και της αφαιρείται το χρώμα… Κι αν φθίνει από μέρα σε μέρα η αρχόντισσα του Ιονίου…η Φιλαρμονική μένει. Ο Άγιος πρώτα, η μουσική έπειτα. Δύο Θεότητες που θα μένουν ακλόνητες στις ψυχές των Κερκυραίων.’’
dogma.gr
